KİMLİĞİNİ MUMLA ARAYAN İNSANLIK-

  Nevzat AKSOY

     Değerli okuyucularımız

Biz bu değiliz, bu be-

den, bu can bizim, fakat sanki içinde yaşadığı-

mız bu ruh hali, yaşama, insana, inanca, doğa-

ya, kısaca bizleri kuşatan tüm yaşama sanki

kör, ve duyu organları iflas etmiş gibi bir haya-

tı gafletle israf ediyoruz.Uyanmıyoruz, bu gi-

dişle uyanamayacağız.

         Değerli okuyucularımız, atalarımız, dede-

lerimiz, nenelerimiz, gün görmüş büyüklerimiz

yaşadıkları hayat, anlattıkları hayat, içinde bu-

lundukları  ruh hali, yaşama ve tüm dünyaya

bakış ve yaşam halleri bu günküne  hiç benze-

miyor.Duyduklarımız ve bize anlatılanlar günü-

müzle hiçbir paralellik yok.Sanki insanlık bir mum gibi, aydınlıktan karanlığa doğru eriyor

gibi bir dünyanın iklimini yaşıyoruz.Evet yanlış

duymadınız, insanlık bir deformasyona uğra-

manın bedelini ödüyor.Bize ne oldu? Biz bu

kadar dünyaya ve tüm yaşama kör olduk.Geç-

miş ve günümüzü kıyasladığımızda aramızda

dağlarca fark var.

         İnsan, insanlık, din, vicdan, merhamet,

komşuluk, akrabalık, arkadaşlık, birbirine saf

ve o doğal ilişkilere ne oldu? O bizimle içiçe ve

uzakta olmayan hayatları nelere gömdük?Ü-

zülmemek ve içten bir ah çekmemek eldemi?

Evet değerli okuyucularımız, insan ve insanlık

kendini kaybetti, bizde gerçek vasıf ve kimlik-

lerimize erişmeden, bu hayatı feda ediyoruz.

Eskiden belki teknoloji yoktu, insanlar bugün

kü gibi aydın değildi.Fakat insanlık damarları

vardı.O insanlık damarı, yokluğu, yoksulluğu,

acıyı, çaresizliği, imkansızlıkları, zorluğu adeta

öğütüyordu.Dinine bağlı, merhamet ve vicda-

nında, nefsine yenik düşmeyen sağlam bir in-

sanlık, bu insanlıkla gelen aydınlık bir manevi-

yat iklimi vardı.Şimdi o aydınlık maneviyat ikli-

mi nerde? O iklimi nerede bıraktık? Şimdiki ya-

şamlarımız, içimizdeki deformasyona uğramış

ruh ve iç dünyamız sönmüş, insanlık ve dünya-

ya ışık vermiyor.O ışığı kaybettiğimiz için yönü-

müzü ve yolumuzu bulamıyoruz.Rotamız belli

olmadığı için yaşam ve hayatlarımızdan hiçbir

tat ve lezzet alamıyoruz.Tadı,lezzeti, huzuru,

rengi belli olmayan bir zamanın, hala da uya-

namamış bir yaşamı ısrarla devam ediyoruz.

        Evet değerli okuyucularımız, hala bir uy-

kudayız, bakalım ne zaman kendimize ve asıl-

larımıza döneceğiz.Kendisine yardım edene

Allah’ta yardım eder.Cenabı Allah insanlara

kaldıramayacağı yükü vermez.İnsanlar kendi-

lerine zulm eder.Bugün yaşadığımız olay ve

sıkıntıların baş mimarları insan ve insanlık de-

ğil mi? Kardeşi kardeşten, akrabayı akrabadan,

arkadaşı arkadaştan, babayı oğuldan, oğlu an-

ne ve babadan ayıran , tüm sosyal ve toplumsal, yö-

netsel, ekonomik, sorunların kaynağı ve baş

müsebbibi insan ve insanlık değil mi? O zaman

sorun ve sıkıntıları  uzakta aramamıza gerek

yok.Her insan kedi vicdanın bekçisi ve yargıcı

olmadır.

      Evet kişi toplumun aynası, vicdan ve mer-

hametin sahibi, ve kendini yargılayan birer yar-

gıçlar olmalıdır.Geçmiş insan ve insanlık için

kalb ve merhameti, insan ve insanlığa bir hu-

zur durağı yaşatmış sa, bugün de insan ve in-

sanlık, nefis ve kör maddiyatın hayat iklimine

tamah etmeyip, vicdan ve merhametin ışığında

o kaybolmuş insan ve insanlık durağını yaka-

layıp, kendi asıllarında bir yaşamı tadıyla,le-

zzetiyle  yaşama fırsatına sahip olabilirler.

Saygı ve sevgilerimle