–

NEVZAT AKSOY

2002 Genel seçimlerinden önce ülkenin içinde

bulunduğu tablo içler acısı, ekonomik buhran-

lar, krizler, yüksek enflasyonlar ve çark etmiş

bir piyasa dünyası, işsizlik ve güven bunalımı

yaşayan bir Türkiye  bu kaotik bunalımdan çık-

ma umudu olarak AKP hükümetini kurtuluş u-

mudu olarak gördü.Ve Kasım 2002 Genel se-

çimlerinde, bu millet hür siyasi iradesini kulla-

narak, AKP  hükümetini tek başına iktidar etme

ödülünü ve vizesini vermiş oldu.

       Ülkenin genel geçer tablosuna baktığımız

zaman, bir enkazı devir alan AKP hükümeti

kolları sıvamakla harekete geçti.Göstermiş ol-

duğu mali disiplin, liyakata dayalı bir kadro ile,

ve Gazi meclis olarak bilinen meclis hükümet

sistemiyle, başarılı ve kararlı bir politika sergi-

leyerek, içte ve dışta sergilenen kötü intiba

cenderesinden kurtarıp, yerine rayında ve ye-

rinde giden bir ılımlı kulvara çevirmeyi bir dö-

me kadar başarabildi.Peki şimdi ne oldu da

Türkiye yakaladığı istikrar, huzur, güven, iç ve

dış kulvardaki prestijini, mali ve ekonomik den-

gesini, gittikçe açılan işsizlik ve yoksulluk ma-

kasının  açmasılması, adalet ve bağımsız yar-

gıya olan güveni, ve özgür basın camiasını

OLUMSUZ YÖNDE ETKİLEDİ.

Parlamenter sistemle yönetilen Türkiye, bir

başkanlık sistemine geçmeyi tercih ederek bir

nevi bu olumsuz tabloların yaşanmasına  neden

oldu.

Peki dünyada parlamenter sistemden

demokratik yollarla başkanlık sistemine geçen

başka bir ülke oldu mu? Olduysa, sistem

değişikliği ne gibi sonuçlara yol açtı?

BBC Türkçe’ye konuşan, ABD’deki Austin

Teksas Üniversitesi’nde karşılaştırmalı siyaset

dersleri veren Profesör John Gerring gelişmiş,

demokratik ülkeler arasında parlamenter

sistemden başkanlık sistemine geçen ülke

olmadığını söylüyor.

Chicago Üniversitesi’nde, siyaset bilimi ve

seçim sistemleri üzerine çalışmalar yürüten

akademisyen Peter Buisseret ise sadece

Sahra Çölü’nün güneyindeki bazı Afrika

ülkelerinin bu sistem değişikliğini tercih ettiğini

belirtiyor.

Bu ülkelerden üçünden, Zimbabve,

Gana ve Malavi’den uzmanlara, başkanlığın

ülkelerine ne getirip ne götürdüğünü araştırdı-

ğımızda ve bu sonuçlarla ülkelerini kaosa ve

diktatörlüğe ve korku imparatorluğuna götür-

düklerini görüyoruz.

     Türkiye Cumhuriyeti devletinin emarına

baktığımız zaman, gerçek kangren, başkanlık

sisteminin, ılımlı demokrasi ikliminde millet

egemenliğine dayanan meclis hükümeti siste-

mine uyuşmadığı, ve biran önce geniş müta-

bakatlı hükümet  sistemine geçmesiyle, Türki-

ye deki var olan  bağımsız kurum ve kuruluşla-

rımızın, saray yönetiminin pençesinden kurtu-

larak, yerini özgür ve işleyen bir mekanizma

ikliminde hergün kendini yenileyerek, kaybolan

Türkiyenin ve kamu kuruluşlarının itibarını iade

edecek, ve görülen tıkanıklıklar ve aksaklıklar,

yerini güven ve istikrar koridoruna devir ede-

çektir.

         Gün birlik ve beraberlik günüdür.Ülkeyi

her gün biraz daha uçuruma götürme keyfiliği,

ve sevdasına yer yoktur.Kişiler Cumhuriyete ve

millete yön veremez, millete ve cumhuriyete

bağlı olmak zorundadır.Zaten demokrasi bunu

kabul etmez,  eninde sonunda, halk yeniden güçlendirilmiş  parlamenter sisteme dönülmesi için bir an önce sandığın önüne gelmesini bekliyor.Zaten Türkiye-

ye de yakışan budur.

Sevgi ve saygılarımla