Turgut HAMZAÇEBİ
Zonguldak’ımızın bütün ilçe, belde ve mahallelerinin bu gün için en önemli ve göze çarpan ortak sorunu yatırımsızlık ve dolayısı ile işsizliktir. Bunun doğal sonucu olarak da ilimiz de bozuk bir ekonomik düzen ve morali bozuk bir sosyal yaşam sürmektedir. Yöremizdeki üretim kültürünün büyük bir çoğunlukla yeraltı maden işletmeciliğine dayalı olması, genç işsizlerimizin birçoğunun kömür işletmelerine yönelik iş beklentilerini sürdürmelerine neden olmaktadır. Bilindiği üzere yöremizin karaelması olan taş kömürü üretimi muhtelif sebeplerle azalmıştır.Türkiye taş kömürü kurumu tarihinin en düşük sayıda işçisiyle en düşük üretimi yapmaktadır. İlimizin geleneksel yeraltı üretim kültürüne kısa sürede değişik üretim kültürlerinin eklenememiş olması nedeni ile yöremizdeki işsizlik sorunu had safhaya varmıştır. Ülkeye yapılan yatırımlardan da gerekli payı alamayan ilimizde maalesef her yıl mevcutlara yeni işsizlerin eklenmesi sonucu, işsiz sayısının giderek daha da artması kaçınılmaz olmuştur. Çare olarak büyük illere göç başlamıştır. Türkiye’yi karayolları, demiryolları, havayolları ağı ile örmekle övünenler Zonguldak’a ulaşımı kolaylaştıracak yatırımları bile yapmamakta, yapılanlarda karınca hızı ile yürümektedir.Ulaşım sorunu olan ilimize de yatırımcı gelmemektedir. Yaklaşık 150 yılı aşkın zamandır ülkesine, milletine değer yaratan, kaynak aktaran ve haklı olarak Emeğin başkenti sıfatını alan Zonguldak, yıllardır küçülmekte göç vermektedir. Küçücük bir mahalle iken Türkiye’nin dört bir tarafından gelerek 3 il olacak kadar büyüttüğümüz Zonguldak, Türkiye de ilk defa metropol kent olarak planlanan Zonguldak bugün maalesef bir kasabaya dönüşmüştür. Nisan ayında yapmış olduğum GAP gezisinde Güneydoğunun illerini gördükçe, kaymak gibi yollardan geçtikçe, Zonguldak’ın sahipsizliğini daha da iyi anladım. Güneydoğunun bırakın illerini; ilçelerinin dahi ulaşımından ve aydınlatılmasından tutun kentsel yapılanmalarına ve ekonomilerine varıncaya kadar Zonguldağımızı fersah fersah geçtiklerini gördüm. Gecelerin şehri de denilen Batman’ı ışıl ışıl gördüm. Hayat gece bile canlı. Burayı görünce ilimizin akşam 8 den sonraki ölü hali geldi gözlerimin önüne. Sık sık kesilen elektrikler yüzünden karanlığa mahkûm edilen Zonguldak geldi gözümün önüne.… Demekki biz bitmişiz. Ağlayanımız yok. Altın yıllarında ürettiği enerji ile ülkemizin kalkınmasında önemli bir yeri olan, gazhaneleri, trenleri, gemileri, kireç ocaklarını,fabrikaları çalıştıran Zonguldak maalesef bugün hak ettiği durumun çok altında kalmıştır. Elbette benim gibi ilimiz yöneticileri ve siyasetçileri buraları gezip yapılan yatırımları görmüşlerdir. Zonguldak’ın yatırımlar açısından bu kadar geri kalmış olmasından hiç mi vicdanları sızlamamıştır. Hiç mi üzüntü duymamışlardır. Yıllardan beri Filyos vadisi projesi ile oyalanan, Yok Reno kamyon fabrikası gelecek 15.000 kişilik istihdam sağlanacak, yok Lukoil gelecek ilimize büyük yatırımlar yapacak, yok büyük organize sanayi bölgeleri kurulacak tekstil fabrikaları çalışacak, yok Ceylan holding büyük yatırımlar yapacak vs.vs. laflarını siyasetçilerin ve yöneticilerin ağızlarından çok duyduk. Ancak bu laflar gazete manşetlerini süslemeye yetmiştir. Her ne kadar GAP gezisinde ilimiz Zonguldak açısından üzüntü duyduysam da Ülkemiz açısından o kadar gurur duydum. Güneydoğu il ve ilçeleri geceleri ışıl ışıl, hayat canlı. Terörün azalmış olması yerli ve yabancı turistlerin gelmesini sağlamış. Oteller ful dolu. Lokantalar, alışveriş merkezleri parklar, bahçeler tıklım tıklım dolu. Şimdi böyle bir Zonguldak’ı hayal ediyor,hayalimin gerçek olmasını diliyorum.”

TURGUT HAMZAÇEBİ